بسم الله الرحمان الرحیم
پاسخ به یکی دیگر از شبهات کانال های وهابی و الحادی:
رصد شبهه:
گفته اند: امام حسین (ع) از همراهی کسانی که بدهی داشتند منع فرمود، اما خودشان بعد از شهادت بدهکار بوده اند !
متن شبهه:
اسکن از کانال های معاند :
اسکن تصویر شبهه از نزدیک :
پاسخ شیعه: دلاوران عرصه ی تقطیع، بارکشی و عوام فریبی, در شیادی جدیدشان، حماسه دیگری را به نام خود ثبت کردند !
الاول:
معاند نوشته: " (به سندی) از امام باقر: همانا حسین به قتل رسید در حالی که بدهکار بود".................
اما چرا ادامه ی روایت را قیچی کرده اند ؟ با هم میبینیم عزیزان
کتاب المناهل و نقل کامل روایت:
امام حسین (ع) بقتل رسید درحالی که دین به گردن داشت و علی بن حسین (ع) قطعه زمینی را به قیمت 300 هزار درهم فروخت تا بدهى و نیز وعده هاى امام حسین علیه السلام به مردم را بپردازد
کتاب المناهل ج 1 ص 30
پس امام سجاد (ع) بدهی پدر بزرگوارشان را پرداخت کرده اند / اسناد دیگری را هم میفرستیم
شهاب الدین حموی نقل میکند: چاه آب یُحَنَّس، از آن حسین بن على (ع) بود که غلامش به نام یحنّس برایش حفر کرده بود. على بن الحسین (ع) ، آن را به ولید بن عتبة به بهاى هفتاد هزار دینار فروخت و بدهىِ پدرش را با آن ، ادا کرد و حسین علیه السلام هنگام شهادتش همین مقدار بدهکار بود
سلیمان طبرانی نقل میکند: حسین بن علی (ع) خداوند از او راضی باشد بقتل رسید درحالی که دین زیادی داشت پس علی بن حسین (ع) از هر چیزی مقداری را برای (پرداختش) فروخت
در نتیجه مقروض ماندن امام حسین (ع) کذبی بیش نبود
الثانی:
در وجه دوم شبهه پوشالی گفته اند: امام حسین علیه السلام از همراهی کسانی که بدهی داشتند منع فرمود !
الجواب: با جمع زدن روایات میگوئیم منظور امام حسین (ع) کسانی بوده که نمیتوانستند ضامن پرداخت بدهی پیدا کنند.
روایتی دقیق:
عمیر انصارى گوید: امام حسین (ع) به من فرمود: میان مردم اعلام کن هر کس بدهکار است در رکاب من پیکار نکند؛ زیرا هر کس از دنیا برود در حالى که دینى بر عهده اش باشد که چاره‌اى براى آن نکرده باشد گرفتار دوزخ میشود.
[ پس هر بدهکاری که میتوانسته ضامن مطمئنی پیدا کند همراه امام حسین (ع) مانده است ]
الثالث: نظر علما راجع به ضمان و حواله:
ضمان و حواله از راههای انتقال دین از ذمّۀ مدیون به ذمّۀ دیگری است. مراد از ضمان، تعهدی خاص از سوی فردی جهت پرداخت دینی است که بر ذمّۀ دیگری می‌باشد. در این صورت، دین از ذمّۀ مدیون به ذمّۀ ضامن منتقل میشود. و مراد از حواله، انتقال دین از ذمّه‌ای به ذمّه‌ای دیگر است که ذمّۀ فرد دوم به مثل آن دین مشغول است یا حتی بنابر قول مشهور مشغول نیست.
(مسألة 7) : یجوز التبرع بأداء دین الغیر حیا کان أو میتا. و به تبرأ ذمته و إن کان بغیر إذنه بل و إن منعه، و یجب علی من له الدین القبول کما فی أدائه عن نفسه .
پرداخت دین از سوی غیر مدیون به صورت تبرّعی، جایز و موجب بری شدن ذمّۀ مدیون میشود؛ خواه وی زنده باشد یا مرده، اذن داده باشد یا نداده، و حتی منع کرده باشد.
الفصل الثانی: فی الحوالة و هو : عقد شرع لتحویل المال من ذمة إلى أخرى.
حواله عقدی است که به موجب آن، دین از ذمه مدیون به ذمه شخص ثالث انتقال می یابد.
ضمان و حواله، در مورد امامان علیهم السلام یکی از فرزندان (امام) بودند که دیون را پرداخت میکردند:
امام سجاد (ع) پرداخت کردن بدهی امام حسین (ع)
امام جواد (ع) پرداخت کردن بدهی امام رضا (ع)
راوی گوید: امام رضا (ع) از دنیا رفت و من 400 هزار درهم از آن حضرت طلب داشتم و با خود گفتم: مالم از دست رفت. امام جواد (ع) برایم پیام فرستاد که فردا صبح نزد من بیا و ترازو و وزنه های خود را هم با خود بیاور. من خدمت آن حضرت رسیدم، فرمود: پدرم (ع) درگذشت و تو 400 هزار درهم از او طلب داشتی؟ گفتم آری: آن حضرت جانمازی را که زیرش پهن بود بلند کرد، دینارهایی زیر آن بود و آنها را به من داد
شبهه ای وجود ندارد
پایان
انهدام شبهه
یاعلی
به کانال دروغ ها و خرافات ملحدین بپیوندید
@Zandiq_IQ7
